Tilburg

Op zondag 4 september werd voor de dertiende keer de Tilburg Ten Miles gelopen. De SP afdeling Tilburg riep sportieve leden op om samen hieraan mee te doen. Twee van hen doen verslag.

Bjorn: "Het wordt 28 graden vandaag, ga je mee naar het terras?" "Later misschien, ik ga eerst hardlopen". Aan de telefoon leg ik een verbijsterde kroegmaat uit dat ik in deze snikhitte toch eerst 16.092 km wil gaan lopen, alvorens me aan een paar koele pinten te laven. Met de vraag of ik gek ben als gelukwens, besluit ik het gesprek met de belofte om na de trimloop alsnog het verloren lichaamsvocht aan te komen vullen op een terras op de Korte Heuvel.

Maar eerst die loop. Een half uur voor de start staan een dikke 2000 'gekken' zich ongeduldig warm te trappelen. Terwijl de speaker de start van toploper Haile Gebresselassie aankondigt, sta ik in vak C nog een minuut of drie opgewonden gespreksflarden op te vangen. "Ik hoop op een snelle tijd", "heb je voldoende water bij je?" "Pap, als ik het niet bijhoud, loop je maar gewoon verder hoor". Ik put moed uit de overtuiging dat ik de tocht uitloop.

Na twee kilometer blijk ik op mijn persoonlijke schema te liggen. Ik moet er dan nog wel een dikke 14 doorkomen. Langs de kant van het parcours sloven vrijwilligers zich in de warmte uit om elke hardloper om de zoveel meter van koud water te voorzien. Ondanks de sponsen en liters water zullen toch enkele deelnemers bezwijken. Ik houd het hoofd koel door regelmatig flink te sprenkelen. Terwijl ik het water nog uit mijn oren schud, hoor ik dat ik alweer het zoveelste muziekgezelschap nader. Onder vrolijke klanken kom ik bij het volgende kilometerbord aan. Tien kilometer, nog 6 te gaan.

Links en rechts klinkt gehijg, gekraak en gereutel. Ik zie de eerste dapperen sneuvelen. Mijn lichaam merkt dat dit geen toertocht is, maar protesteert verder niet. Na een tijdje buiten het centrum doorgelopen te zijn, nadert de meute voor de tweede keer het centrum. Nog 3 kilometer.

Over de luidsprekers klinkt luidkeels de huldiging van Haile. De speaker roept dat als iedereen zo was als het Ethiopische loopwonder, de atletiek een fantastisch aanzien zou hebben. Ik kijk naar een man naast me. Ondanks zijn met pijn vertrokken gezicht en kreupele tred loopt hij door. Zijn zulke mensen geen juwelen voor de loopsport, toonbeelden van doorzettingsvermogen? Geen tijd voor filosofische bespiegelingen. Nog 1 kilometer.

Het gejuich begint al in de Tivolistraat en zal niet meer ophouden tot de laatste deelnemer over de meet is geschreeuwd. Op 100 meter van de finish zie ik mijn vrienden staan. Ik trek met mijn laatste krachten nog een sprintje. Uiteindelijk finish ik in 1.25.12. Dat de hele tocht een aanslag is op mijn gestel, merk ik als ik naar de uitgang van het parcours, richting terras wankel. Eenmaal op dat terras aangekomen, is het eerste wat ik doe een ijskoude pint bestellen. Veel zon, hard gelopen, veel zweet en koud bier op het terras. Helemaal zo gek nog niet..

Monique: "De woensdag voor de Ten Miles loop ik met veel moeite 2,5 km. Met elke 0,5 km lopen zou ik het moeten halen.In de dagen voor de Ten Miles haal ik het bij lange na niet. De dag zelf ben ik erg zenuwachtig en een loper spreekt me moed in.Verschillende mensen hoor ik zeggen: Tijd is niet belangrijk als ik de eindstreep maar haal.Mijn motto helemaal. Ik kan niet tegen warmte, de afstand is eigenlijk boven mijn pet.

Maar goed, in het begin staan mijn vriend en onze kinderen dat geeft me even vleugels. De groep waarin je loopt, het publiek, de bandjes, het water dat uitgedeeld wordt. Alles helpt eraan mee om de 4,3 km uit te lopen. Nog effe staat er op een spandoek. Ook daar haal ik kracht uit. Langs het spoor is er weinig publiek ( mentaal zwaar, maar ook fijn even rust). De laatste honderden meters gaan ook goed daar is weer publiek en miuziek, eenmaal over de eindstreep voel ik de tranen achter mijn ogen prikken en een paar ontsnappen er.

Moe ben ik niet, wel een beetje verbaasd.Ik haal mijn herinnering op, krijg vanalles in mijn handen gestopt. (appel, drinken reclame) Onderweg naar mijn vriend en kinderen denk ik alles over en ben ik erg blij dat ik voor de SP heb kunnen lopen. Pas tegen 19 uur ben ik echt op, maar het was een geweldige dag en ik hoop dan ook om volgend jaar met een groepje te kunnen lopen."