Tilburg

Brussel - Sneeuwballen, ontploffend vuurwerk, lege blikjes, de demonstratie tegen president Bush verloopt niet even vreedzaam. Ik ben in Brussel vanwege een bezoek van Bush aan de NAVO en de Europese Unie. Ik ben toch wel opgelucht dat we op tijd zijn weg gegaan. Want we zitten koud in de bus en berichten over rellen komen binnen. En ik hou nu eenmaal niet zo van vechten. En een mep met zo'n gummiknuppel lijkt me nu ook niet echt een lekker gevoel.

De dag begint zoals hij eindigt: koud en nat. De tourbus zou me om kwart over elf oppikken, maar er is nog geen spoor van de bus te bekennen. Na een kwartier in de kou te hebben gestaan is het welletjes, ik ben maar even naar binnen gegaan om wat te drinken.
Vlak voor het van der Valkhotel ontmoet ik een studente journalistiek.

Ze zit op de Fontys in Tilburg en maakt een sfeerverslag van deze dag voor een schoolopdracht.
Omdat de bus op zich laat wachten, gaan we maar even bij het hotel naar binnen.Het is er echt alles behalve megadruk. Dus in het lege restaurant van een Van der Valkhotel aan de Bredase snelweg begin ik maar vast aan het verslag voor de site. En de studente begint ook maar alvast aan haar verslag.Ze weet me een paar uitspraken te ontlokken die ze gretig opschrijft.
Ben benieuwd hoe ze die uitspraken verwerkt in haar verslag. Ze geeft aan niet echt geïnteresseerd te zijn in politiek, dus het kan alle kanten op. Maar alleen haar docent zal het lezen, dus al worden mijn uitspraken door het slijk gehaald, dan blijft de eventuele schade tot een minimum beperkt.

Terwijl de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen, ben ik benieuwd over hoe de komende uren zullen gaan verlopen. “Ik denk dat het een hoop chaos gaat worden. Maar wel een leuke chaos.” Na ongeveer drie kwartier krijg ik een belletje dat de bus bijna bij het Van der Valkhotel arriveert.
De heenweg is te vergelijken met een schoolreisje, vol goede moed en met stoere uitspraken. Een groep van ongeveer vijftig jonge mensen is op weg naar Brussel om te demonstreren tegen Bush, die vandaag een bezoek aan de stad zou brengen.

Hoewel mijn benen bijna in m’n nek liggen vanwege de kleine beenruimte, vermaak ik me kostelijk. Lekker kletsen met mensen die ik al weer even niet meer gezien heb en lekker lol trappen.

Na een toeristische rondrit door Brusselse, stopt de bus uiteindelijk bij een metrostation. Vanaf daar gaan we verder, omdat de buurt waar de demo gehouden wordt is afgesloten.
Na een kort, maar rumoerig ritje met de metro komen we om half vier aan op de ‘plek des onheil’, vlakbij het gebouw van de Europese Commissie. Daar is Bush op dit moment aan het vergaderen met een aantal Europese regeringsleiders. Het was alleen niet erg druk toen we arriveerden. Maar een paar honderd meter verderop ziet hij opeens een aantal rode ballonnen in de lucht hangen en daar komen ook golven van lawaai vandaan. Op die plek hebben zich inmiddels een paar honderd mensen verzameld. Ze zingen, dansen en schreeuwen leuzen naar het handjevol ME’ers dat voor het afsluithek staat. Er is namelijk geen toestemming gegeven voor een officiële demonstratie en iedereen moet op één plek blijven staan. Ik ben wel geïrriteerd omdat we niet rond mogen lopen. Het voelt alsof we een beetje aan het lijntje worden gehouden. Wel kijkt ik vol interesse naar alle rake, maar ook grove spandoeken en borden. Vooral de Amerikaanse en EU vlag met hakenkruizen erop trekken mijn aandacht. Snel een foto maken. Het zijn echt een hele foute vlaggen. Maar toch wel humor, hele foute humor dat wel.

Dan komt opeens uit het niets Marco Wubben van ROOD Delft aanhollen die eerder in Brussel was aangekomen. Hij zegt dat hij de stoet van Bush gezien heeft en komt dat ook vol trots vertellen. Om verstaanbaar te zijn schreeuwt hij in mijn oor: “Het was niet normaal! Ik heb ambulances en politiewagens gezien en wel negen motoren geteld. En toen was de Cadillac nog niet eens voorbij! Ik zag Bush gewoon zitten! De stoet was wel zevenhonderd meter lang!” Nadat Marco weer verder is gerend om zijn verhaal te vertellen aan iedereen die het maar wil horen, is er voor mij niet veel meer te doen dan een paar foto’s te nemen en de sneeuwvlokken die ook hier naar beneden komen uit mijn gezicht te vegen. Na anderhalf uur in de kou is het alweer bijna tijd om naar huis te gaan, want de bus vertrekt om zes uur. Om kwart over vijf verzamelt de groep zich dan ook en loopt terug naar de bus. Koud, nat en vermoeid laat ik me in de versleten stoel vallen.

Ik vond het geen superdemonstratie, vooral omdat we niet mochten lopen tijdens de demonstratie. Maar goed, niet elke demonstratie kan geweldig zijn. Gelukkig zijn we net op tijd weg, want we zitten koud in de bus en er komen berichten binnen van rellen. En als ik ergens een hekel aan heb, dan is het dat wel.

Bart Couwenberg
ROOD Tilburg