Tilburg

Welkom.

De campagne in verkiezingstijd is losgebarsten. Via de media worden we op de hoogte gehouden.
Gisteren werd bekend dat de SP zich houdt aan 65 blijft 65 en dat is goed nieuws, de SP heeft een goed verkiezingsprogramma neergezet. Toch wil ik het niet over het verkiezingsprogramma hebben.

Ik maak mij namelijk zorgen en deze zorgen wil ik met u delen! Vandaag is ook de herdenking van de Holocaust en hier wil ik even bij stil staan.

Een maand geleden werd er op een kerstmarkt in Berlijn een aanslag gepleegd. Nu woont en werkt mijn zoon in Berlijn en hij zou deze dag met cliënten naar de kerstmarkt zijn gegaan om inkopen te doen. Op zo een moment gaat er van alles door je heen, het zal toch niet…?

En nee gelukkig niet! Ik was boos en bezorgd en vroeg aan mijn zoon: ben je bang? Nee zei hij: 'Ik ben niet bang voor een aanslag, wel voor de reacties van andere mensen'! De haat!!!

De dag erna las ik een spreuk van Loesje: Wat als liefde niet wil wijken? Een paar dagen later was ik in Berlijn om samen kerst te vieren en ik heb bloemen neergelegd op de plek van de aanslag.
Nu ben ik regelmatig in Berlijn en loop ik in wijken, in straten waar eens de muur heeft gestaan. Niet de toeristische hotspots maar gewoon in de straten waar mensen wonen, werken en leven.
Een muur die letterlijk een straat in tweeën heeft gedeeld. Stel je eens voor dat we vanaf nu niet meer naar de overkant van de straat kunnen. Je vrienden, je familie niet meer kunt ontmoeten niet meer naar je werk kunt?

Sofort
Wees op je hoede, let op het nieuws
waar gebeurt het?
Het leven dat niet geleefd kan worden.
Mensen trekken van oost naar west
aarzelend op zoek naar bananen,
naar netkousen en naaldhakken.
Op zoek naar het vrije woord,
een nieuwe identiteit.
Blinde verliefdheid, een stad die kan bevredigen
straten vol toeristen die applaudisseren.
Onmogelijk bestaat niet meer, dromen worden waargemaakt
festivals, nachtleven, kunsttentoonstellingen.
Met een halve liter bier in de metro,
bedelaars, muzikanten, krantenlopers.
Af en toe een opstootje tussen links en rechts.
De muur die ooit de stad in tweeën deelde,
nu stukken muur als restanten van de geschiedenis.
Een stuk beton met graffiti overwoekerd door onkruid,
maar niet vergeten!

En dan een paar dagen geleden de oproep tot normaal doen, of ga maar weg! Normaal is een subjectief begrip, want wat is normaal doen? En hier maak ik mij zorgen over.
Deze oproep leidt tot onderdrukking, tot een wij – zij gevoel. Het recht op meningsuiting is niet te meten aan het aantal jaren dat je in Nederland woont, evenals het recht om je te verenigingen, te demonstreren, geloof te belijden.

Het land dat ik wil is een sociaal en gastvrij Nederland. Politiek hoort te gaan over hoe we rekening houden met elkaar, en zijn we er samen voor elkaar om de problemen op te lossen. Op basis van solidariteit, verdraagzaamheid en de waardigheid van ieder mens.