Tilburg

Bezuinigingen van het Rijk, het door de crisis toenemende aantal mensen dat een beroep doet op de Bijstand, nieuwe wetgeving die zich maar opstapelt, het steeds grotere beroep op de gemeentes en de keuze om te investeren in de impulswijken: al deze feiten maken een nieuwe gemeentelijke visie noodzakelijk op het begeleiden van mensen naar werk of een zinvolle maatschappelijke bezigheid (participatie). De raadscommissie Maatschappij boog zich op maandag 30 november over de visie van SP-wethouder Paul Huijgen op reïntegratie. Hieronder de bijdrage die woordvoerder Veerle Slegers namens de SP-fractie leverde.

We praten vandaag over de visie over de reïntegratie in relatie tot de dienstverlening van Sociale Zaken. Een nieuwe visie was nodig vanwege oa. de immer voortgaande bezuinigingen van het Rijk, het door de crisis toenemende aantal mensen dat een beroep doet op de Bijstand, weer eens nieuwe wetgeving die zich maar opstapelt, het steeds grotere beroep op de gemeentes en de keuze om te investeren in de impulswijken. De SP vindt dat er ook een andere visie nodig is vanwege de in dit stuk ook genoemde "harde scheiding in het klantenbestand en de te beperkte kijk op de klanten" en hun belemmeringen en mogelijkheden. Ook de caseloadnorm is vaak te hoog en er stroomt naar onze zin nog teveel geld weg naar commerciëe bedrijven waarbij vaak onduidelijk blijft wat de opbrengst daarvan is.

Vooraf dient gezegd: De SP maakt zich grote zorgen over de ingeslagen weg van dit kabinet. Gemeentes moeten meer doen met minder middelen. En vooral de mensen die het hardste ondersteuning nodig hebben, dreigen daardoor buiten de boot te vallen. Elke afdeling Sociale Zaken in Nederland krabt zich momenteel op het hoofd om te zien hoe ze een visie kunnen ontwikkelen en tegelijk hun begroting sluitend houden.

De SP is eigenlijk heel blij met de visie die hier voorligt. Twee weken geleden stond in een artikel in het Brabants Dagblad hoe sommige wethouders knarsetandend bepaalde doelgroepen afsluiten van dienstverlening op integratie omdat ze de middelen niet meer zeggen te hebben. Het is dan heel verleidelijk om je als gemeente te concentreren op de groep die makkelijk weer naar werk te geleiden is om de instroom zo klein mogelijk te laten zijn. En om de moeilijkere groep voor wie om wat voor legitieme reden dan ook betaald werk geen optie meer is te laten vallen.

Wij zijn heel blij met de keuze om dat laatste nìet te doen maar om te proberen Iederéén ondersteuning te blijven bieden door slim te schuiven en door verbindingen te leggen met maatschappelijke organisaties in de stad. De wethouder maakt de bewuste keus om voorwaarden te scheppen om álle mensen die buiten de boot vallen kansen te bieden om zich te ontwikkelen. Dat is in de ware SP-geest van solidariteit.

In het geval van mensen met een lange of onoverbrugbare afstand naar werk komt die solidariteit neer op sociale activering i.p.v reïntegratie. Voor anderen, en dat is nieuw, komt het neer op het op maat begeleiden van mensen naar maatschappelijk nuttig werk in onze stad via het eigen gemeentelijke, niet-commerciële werkbedrijf waarmee een goed begin is gemaakt. Er is zelfs gedacht aan de mensen voor wie ook dat maatschappelijk nuttige werk geen optie meer is. Aandacht hebben voor het individuele verhaal van mensen: dat is in de eerste plaats goed vanuit het oogpunt van menselijkheid. Maar het is ook slim, omdat je op die manier voorkomt dat mensen op termijn zwaarder gaan drukken op allerlei andere gemeentelijke budgetten omdat hun problemen zich zo opstapelen dat ze steeds meer ondersteuning nodig hebben. Kosten die voor baten uitlopen, dus. Ook de mensen die op dit moment niet meer gezien worden door Sociale Zaken komen in beeld. Eens per jaar is weliswaar niet veel maar tot nu toe is het een vergeten groep. Ook voor hen wordt in deze visie opnieuw bekeken welke mogelijkheden zij nog hebben en zo hoort het.

Noodzakelijk daarbij is wel het inzetten op samenwerking met veel maatschappelijke partners in de stad, zoals de sociale activeerders. Dat betekent behalve professionele inzet ook een efficiënte inzet van de beperkte middelen. Kortom het bundelen van krachten. Niet het ik of jij maar het wij principe. Ik heb vorige week gesproken met mensen van Sociale Zaken in Oss en in Eindhoven. In beide steden zijn ze nog druk doende met zich te beraden, ze zijn nog niet zo ver als Tilburg. Maar ook daar geven ze aan deze kant op te gaan en in tegenstelling tot veel andere gemeenten dat vangnet te willen spannen onder iedereen ipv onder de sterkere groepen.

Tot slot zijn we het helemaal eens om Sociale Zaken voorposten in de wijk te geven, dat sluit erg aan bij onze visie op een nabije en toegankelijke overheid. De wijk biedt niet voor alles en iedereen een oplossing maar is hoe dan ook wel de vindplaats. En dus moet je als dienstverlenende gemeente ter plekke zijn.